Een begrip dat je tegenwoordig vaak hoort en misschien zelf wel hebt meegemaakt. Maar wat ís een foute man eigenlijk? En hoe overleef je er één? Of misschien nog wel belangrijker: hoe herken je een foute man, zodat je het kunt voorkomen?
Laat ik beginnen met dit: we waren al drie maanden met elkaar bezig. Drie maanden waarin we appten, afspraken, samen sliepen, samen wakker werden en waarin hij stukje bij beetje ruimte in mijn leven innam. Het was niet zomaar iets vluchtigs. Hij heeft zelfs huilend in mijn armen gelegen toen zijn kat overleed. Ik hield hem vast terwijl hij brak. Op dat moment voelde ik me dichtbij, belangrijk, nodig. En juist dát maakt het zo verwarrend. Want hoe kan iemand die zich zo kwetsbaar toont, je later zo hard behandelen?
Het is nu eind december. De kerstdagen zijn voorbij en het einde van het jaar nadert. Een jaar waarin ik heb geleerd om van mezelf te houden en deze foute man volledig los te laten. Ik neem je mee terug naar november 2024. Het is negen uur ’s avonds. Met mascara die onder mijn ogen is uitgelopen stap ik mijn bed in. Mijn haren zijn nog nat van de douche en ik draag mijn zachte pyjama met hartjes, omdat het koud is.
Mijn telefoon trilt. Een Instagram-berichtverzoek. “Hey knapperd, hoe is het?”
Ik klik op zijn profiel: donker haar, felblauwe ogen, een bijna perfecte glimlach. Het gesprek loopt soepel, maar ergens denk ik al: dit is te mooi om waar te zijn. Toch ga ik ervoor. Ik ben net vrijgezel, dus een date moet kunnen.
We praten alsof we elkaar al jaren kennen. Hij is charmant, sociaal, grappig en weet precies wanneer hij moet luisteren. Het contact intensiveert, we zien elkaar vaker. Te vaak om het nog ‘niks’ te noemen.
En toen begon het schuiven. Vage antwoorden. Afwezigheid. Geen moeite doen. En telkens als ik twijfels uitsprak, werd ik gerustgesteld. “Je ziet dingen die er niet zijn.” “Ik heb het gewoon druk.”
Tot die avond in de club. Zijn broer. Zijn waarschuwing. En uiteindelijk: hij, met een ander meisje. Zijn arm om haar heen. En hij die tegen haar zei dat hij mij niet kende. Dat moment breekt iets in je. Want hoe kan iemand die bij jou huilde, deed alsof je niet bestond?
Wat volgde was een eindeloze herhaling van ontkennen, gaslighten en minimaliseren. Tinder? Stelt niks voor. Andere meiden? Vriendinnen. Alleen bellen als hij dronken was? Omdat hij mij vertrouwde. En als ik weigerde? Dan gaf ik blijkbaar niet om hem.
Maar het meest pijnlijke was misschien wel dit: die andere man. De jongen met wie ik kort close was. De jongen die zóveel meer voor me betekende dan de foute man ooit heeft gedaan. Hij luisterde. Hij zag me. Hij stelde vragen zonder oordeel. Hij was zacht, eerlijk en aanwezig. Alles wat de foute man nooit was.
En toch liep ik bij hem weg. Omdat ik verstrikt zat. Omdat ik mezelf kwijt was. Omdat die foute man nog steeds invloed had, zelfs zonder iets te doen. Ik heb iemand laten gaan die goed voor me was, omdat ik vastzat aan iemand die dat nooit zou zijn. En dat besef doet misschien nog wel meer pijn dan alles wat die foute man me aandeed.
In de 2025 was het dan echt genoeg. Ik wilde niet langer gebruikt worden. Niet voor aandacht, niet voor gemak, niet voor zijn eenzaamheid. Ik wilde iemand die mijn zachtheid beschermde in plaats van gebruikte.
Ik schaam me dat ik bleef. Dat ik terugging. Dat ik mezelf steeds opnieuw uitlegde waarom het deze keer anders zou zijn. Dat ik beter wist, maar toch hoopte.
En begrijp me niet verkeerd: dit is niet alles. Dit is misschien tien procent van wat er daadwerkelijk is gebeurd. De gesprekken, de situaties, de manipulatie, de momenten waarop ik mezelf verloor — daar zou ik een boek over kunnen schrijven.
Maar dit is wat je moet weten: ik ben eruit. Ik heb mezelf terug. Ik weet wat ik waard ben. En ik weet wat ik nooit meer accepteer.
En als jij dit leest en denkt: dit lijkt op mijn verhaal — geloof me: je komt hieruit. Ook al voelt het nu niet zo. Op een dag kies je weer voor jezelf. En dat is het moment waarop de foute man definitief zijn macht verliest.
Reactie plaatsen
Reacties